در آن روز ها که خلق چین چنین شادمان علیه امپریالیست مبارزه می­کردند و  این چنین خشن بر علیه مخالفان حکومتی حمله می بردند چین کمونیست بود. روزی هم که در سال ۱۳۶۸ در میدان تین آن من پکن بخشی از خلق چین به دلیل شرایط جهانی ناشی از سقوط اتحاد جماهیر شوروی علیه حکومت کمونیست چین قیام کردند، و مورد هجوم وحشیانه­ی تانک­ها قرار گرفتند و عده فراوانی کشته شدند و دنیا هم به دلیل قدرت جمعیتی چین آن ماجرای وحشتناک را زیر سبیلی رد کرد باز چین کمونیست بود و در هفته­ی گذشته هم که المپیک با این تشریفات برگزار شد باز هم همچنان چین کمونیست است. این­که دولت چین بنا به شرایط جهانی این مسیر پرفراز و نشیب را طی کرده، البته به دولت­مردان چینی مربوط است که تا حدود زیادی می­توان دلایل آن را که یکی از آنها واقعیت­های جهانی است، درک کرد و باید آنان را به خاطر شرایط جهان و حفظ منافع مردم چین تحسین کرد؛ اما نکته بسیار پراهمیت این است که ایدئولوژی­ها ظاهراً وقتی برای بسط ایدئولوژی به قدرت می­رسند، ذات قدرت آن­ها را به استفاده از ایدئولوژی برای حفظ قدرت تبدیل می­کند و ایدئولوژی در خدمت قدرت قرار می­گیرد؛ و به همین دلیل این مسیر طولانی که از شکنجه­ی مقامات منتقد کمونیست در خیابان­ها آغاز شده بود – هم­چنان­که در این عکس تاریخی و مشهور دیده می­شود – به برگزاری افتتاحیه­ی المپیک با حضور رئیس جمهور آمریکا و سایر مقامات امپریالیستی دیروز جهان می­رسد. قطعاً اعتقادات و ایدئولوژی اگر ملاحظات قدرت نبود نمی­توانست چنین ظرفیت گشاده­ای داشته باشد؛ اما وقتی همان ایدئولوژی در مقام حکومت و قدرت قرار می­گیرد می­تواند این مسیر را طی کند و هم­چنان تابلوی چین کمونسیت را برای چین حفظ کند و مردم آن هم همچنان خلق کمونیست چین نامیده شوند.