صندلی های هیئت دولت

دولت سالهاست در یک اتاق برگزار میشود. همان محل دائمی جلسات دولت. 7 سال من در دولت بودم. داخل این اتاق چنانچه در تلویزیون دیده میشود یک میز مستطیل وجود دارد. هر یک از اعضای دولت صندلی مخصوصی دارند. دو طرف رئیس جمهور معاونان وی و اعضای غیر وزیر می نشستند. دست راست رئیس جمهور تا زمانی که معاون اجرایی بود، ایشان و بعد از حذف این پست معاون رئیس جمهورو رئیس سازمان تربیت بدنی، رئیس بانک مرکزی، رئیس صدا و سیما، رئیس سازمان انرژی اتمی، معاون حقوقی و پارلمانی رئیس جمهور و اخیرا معاونت سیاحتی و گردشگری. دست چپ رئیس جمهور معاون اول، دبیر هیئت دولت ، رئیس سازمان محیط زیست، مشاور امور زنان، رئیس سازمان مدیریت، معاون ایثارگران می نشستند. در طرف سمت راست رئیس جمهور، بعد از معاون سیاحتی، جای وزرا بود که به ترتیب الفبا بود. اما بر اساس یک تقسیم سنتی که دارای چند خطا بود. به ترتیب وزرای اقتصاد، امور خارجه، ارشاد، آموزش و پرورش، اطلاعات، بهداشت، بازرگانی، پست و تلگراف و تلفن (ارتباطات) ، جهاد کشاورزی، دفاع، دادگستری در یک ضلع میز بودند. در این میان چند صندلی بود که رئیس دفتر رئیس جمهور، شهردار (وقتی عضو دولت بود) و یا مهمانها می نشستند. بعد از آن وزیر تعاون، علوم و آموزش عالی،راه وترابری ، کار، کشور ، صنایع، مسکن، نیرو، نفت.

خیلی از وزارتخانه ها اسمشان عوض شده بود، ولی به همین ترتیب نسبتا در هم می نشستند. بعضی وزرا عادت داشتند بیشتر اوقات راه می رفتند و حرفها را گوش می دادند. زنگنه وزیر نفت و دکتر معین وقتی که وزیر بود خیلی دارای این خصوصیت بودند. خیلی وقتها هم وقتی دو نفر با هم کار داشتند تا صندلی یکی خالی می شد جای او می نشستند و یا در یک فرورفتگی که اتاق داشت دونفری حرفهاشان را میزدند. البته وقتی که قرار بود فیلمبرداری شود همه کت هایشان را می پوشیدند و علماء هم عبا به دوش می گرفتند. بیشترین مهمانان دولت معاونان سازمان مدیریت بودند که به دلیل بحث بودجه ای فراوانی که در دولت می شد شرکت می کردند. آقای عارف نسبت به پچ پچ کردن اعضای دولت خیلی حساسیت نشان می داد ولی خیلی هم  کسی به حرفش گوش نمی داد. این هم یک نوع خاطره بود.