۲۶ مهر ۱۳۸۹
تولد امام رضای خود خودمان
فردا تولد امام رضای خود خودمان است. فکر نکنم به خاطر مشهدی گری باشد که من اینقدر عاشق امام رضا هستم. از کودکی تا کنون بزرگترین لذت های معنوی را در حرم امام رضا برده ام. همیشه خیلی با زبان خودمانی و دوستانه با امام رضا حرف میزنم. احساس نمیکنم که در حرم امام رضا به گریه و زاری نیاز دارم. بالبخند، همیشه امام رضا را دیده ام. هروقت هم هرچه از امام رضا خواسته ام، گرفته ام. شانس برگی برای ایرانی ها است که سایه لطف مهربانترین امام را بر سر دارد.ایام تولد امام رضا برای من عاشقانه ترین وشیرین ترین ایام است. این یک حس کاملا شخصی است. دلیلی ندارد که همه این گونه فکر کنند ولی دلیلی هم ندارد که من این احساسی که در عمق وجودم هست را نگویم. صدای همهمه و صلوات و دعائی که دورضریح به گوش میرسد، بوی عمق معنویتی را میدهد که بشریت امروز نیازمند آن است. کمتر شده که حرم بروم و زیارت جامعه را نخوانم. مصداق جمله جمله اش را درون ضریح می بینم. تاریخ زندگی امام رضا بسیار پر فراز و نشیب و درس آموز است. نوع رابطه امام با حکومت وقدرت ستم پیشه، همراهی اجباری و نقد وبه چالش کشیدن مامون و دهها فراز علمی و تاریخ مهم دیگر در تاریخ امام رضا علیه السلام هست. کتابهای فراوانی هم در این رابطه به رشته تحریر در آمده . خیلی هایش را خوانده ام و لذت برده ام. اما وقتی یاد امام رضا میکنم، همه ی آنها را فراموش میکنم. تنها یک دنیا مهربانی و لبخند را می بینم که با شکوه به تک تک زائرانش توجه میکند. خوشا به حال آنان که در حرمش سلامش میکنند و خوشا به حال آنان که از هر کجا هستند، از عمق دل نگاهی به آن بقعه مبارکه می اندازند و لبخند میزنند و به حضرتش سلام میدهند و لبخند شیرین امام رضا را می بینند.