۱۶ فروردين ۱۳۹۷ موانع واقعی استفاده از کالاهای داخلی موانع واقعی استفاده از کالاهای داخلی استفاده از کالاهای ایرانی آرزوی دیرینی است که همیشه در تاریخ ایران خواست دلسوزان ومصلحان و ایران  دوستان بوده است.غرور ایرانی ها هم حد اقل در حد سخن، پشتوانه ای برای استقبال از این اندیشه بوده است. امسال که رهبر معظم انقلاب نام حمایت از کالای ایرانی را برگزیده اند، تبلیغات و گفت وشنود های رسمی در این مورد بیشتر شده است. اگر واقعا قرار باشد این شعار ملی گرایانه تا حدودی تحقق پیدا کند، باید جدای از شعارها، زمینه ها و زیر ساخت های تحقق آن فراهم شود. وظیفه مسئولان این نیست که در رقابت با یکدیگر بیشتر شعار دهند و نظرات رهبری را تکرار کنند. برای تحقق این هدف توجه به این سه نکته سخت ضروری است: ۱- معروفترین آنها کیفیت نداشتن بعضی از کالاهای ایرانی است که همه به آن پرداخته اند و نوشتن بیشتر تکرار مکررات است. وقتی یک مقام مسئول مثلا پراید را ارابه مرگ می نامد، نمی توان توقع داشت که افرادی که می توانند ماشین دیگری داشته باشند به سراغ پراید بروند. غیر متمکنین هم که چاره ای ندارند، اهانت استفاده از ارابه مرگ را برای داشتن اتومبیل به اجبار تحمل می کنند. ۲- ناباوری به توان ملی هم یک امر فرهنگی است . وقتی تولید کنندگان بسیاری از کالای خوب ایرانی هم، برای فروش مارک خارجی بر آن نصب می کنند ، نشانه فرو ریختگی فرهنگی است. ریشه این رفتار را باید در ناباوری به خود و یا دلخوری ها از حاکمیت که مرز نمی شناسد پیگیری کرد. در یک فرهنگ خود باور، فروش جنس داخلی با  مارک خارجی فاجعه است. در این مورد نقش فرهنگ آفرینان مستقل و ملی خیلی موثر است که معمولا به دلایل جانبی آنان هم وارد این نوع فرهنگ سازی ها نمی شوند. ۳- مهمترین مانع استفاده از کالای داخلی فساد گسترده در مدیریت کشور است. از وقتی که رقم های میلیاردی اختلاس ها انجام شد و قبح دست اندازی ها به بیت المال ریخت و فسادهای مالی سکه رایج و امری نهادینه شد، نه تنها در بیشتر موارد مشوقی برای حمایت از کالاهای داخلی باقی نماند ، بلکه ایجاد مانع برای تولیدات داخلی طبیعی شد. پورسانت های رسمی و غیر رسمی که داخل چرخه مدیریت در سطوح مختلف از سوی فروشندگان خارجی عرضه می شود، انگیزه حمایت از کالاها و تولیدات داخلی را ازبین برده است. برای تحقق شعار ملی باید بستر ان فراهم شود. لينك 2

	۱۶ فروردين ۱۳۹۷ تلگرام غیر از اینترنت است بحث “تلگرام’ و فیلتر شدن یا نشدن ان به یک بحث ملی تبدیل شده است. مسئولان عالیرتبه کشور در این چند روزه اظهار نظرهای مختلفی کرده اند. صرف اینکه یک اپلیکیشن ساخت کشوری در کشور دیگری این قدر مورد گفتگوی مسئولان عالیرتبه قرار گیرد نشانه ای از عقب ماندگی فرهنگی است. یک اَپ باید کلی پول خرج کند که در کنار رقبایش اسمش در یک رسانه دست چندمی مطرح شود. عملا در رسانه ها و در کلام مسئولان تلگرام به جای اصل اینرنت نشسته است که این حساسیت نسبت به یک اپلیکیشن مایه تاسف و انحطاط فرهنگی است. انحصاری نبودن کانال ارتباطی با جهان و وجود راههای متعدد ارتباطی نشانه توسعه است و باید از آن استقبال کرد. شکی نیست که در این دنیا بدون وصل بودن به شبکه جهانی نمی توان زندگی کرد.حساسیت اصلی باید روی پویا بودن و فعال بودن و پر سرعت بودن شبکه مجازی باشد. البته فیلتر کردن مثل سایر اموری که ممنوع شده است، تا به حال نتوانسته موفق باشد. پس از این هم موفق نمی شود. باید در این دنیا با جامعه جدید جهانی تعامل کرد. تعاملی که البته در صدی از خسران های فرهنگی و دینی و سیاسی را با خود داشته و این معضل همه دنیا هم بوده است. نکته دیگری که این روزها روی آن تاکید فراوان است، فراخوان به اپلیکیشن های داخلی است. در این مورد هم دستورات مسئولان تاثیر چندانی ندارد. برای شکستن انحصار باید سرویس دهنده داخلی کیفیت و امنیت داشته باشند تا به صورت طبیعی و به دلیل سرعت بیشتربرای دانلود کردن خود به خود مردم به سرویس های داخلی مراجعه کنند. در مورد پیام رسانان داخلی کیفیت بخشیدن به آنها کار دشواری نیست. جوانان اهالی فضای نت و تحصیل کردگان این حوزه آن قدر توانایی دارند که بتوانند مشکلات فنی و باگ های احتمالی را سامان دهند. اما اصلی ترین مساله برای استفاده از پیام رسانان داخلی امنیت آنها است. امنیت مورد خواست عمومی امنیت های حریم شخصی است. این اعتماد از بین رفته است. وگرنه جامعه جوان کشور که با اینترنت زندگی می کند چه ربطی به آنهایی دارند که از اینترنت استفاده هایی مثل جاسوسی و اغتشاش و خشونت می کنند، دارند. آنها راه های زیادی بلدند و نیروهای امنیتی هم نشان داده اند راههای بیشتری برای برخورد با آنها می دانند. اگر بدنه جامعه می خواهد بااینترنت زندگی کند. باید دانست در هر زندگی ای حریمی خصوصی وجود دارد. با توجه به سوابق فرهنگی وسیاسی و دخالت های فراوانی که در گذشته در حوزه حریم شخصی شده است و با رجز خوانی ها که در مورداینترنت و مفاسد آن تا به حال مطرح شده است، بازگرداندن این اعتماد کار دشواری است. اگر اعتماد به عدم دخالت و یا احساس امنیت در حوزه مسایل شخصی و حریم خصوصی به گونه ای که بتواند مقبول واقعی جامعه بیفتد وجود داشته باشد می توان انتظار داشت انحصار ارتباطات شکسته شود و صد البته هم برای مردم و هم برای حاکمیت انحصاری نبودن کانال های ارتباطی مفید تر است. لينك 2

	۲۷ اسفند ۱۳۹۶ کسی جز خودتان منتظر شاد بودنتان نیست منتظر چی هستید تا از عمرتان بهره خوب ببرید.؟ انتظار چه واقعه ای را می کشید که لذت ببرید و شادی بر لب هاتان باشد؟ منتظر هر چیزی هستید، اما یک چیز هرگز منتظر نمی ماند و ان گذران عمر است. نمیتوانید عمر را و جوانی را روی پاوز گذاشت. تا اوضاع متفاوت شود. ماه های گذر جوانی در سال اینده هم مثل سالهای قبل انگاری اصلا مشکلات را نمی بیند. سرش را مثل خر انداخته پایین وانگشتش را را روی روز شمار وپایان هر روز فشار می دهد و روزهای عمر را یکی پس از دیگری رد می کند. چه توی سر بزنیم که اوضاع خراب است و این چه شانس فلانی است که ما داریم و چه بشگن بزنید چه روزهای خوبی داریم، هیچ تفاوتی روی روز شمار نخواهد داشت. آغاز سال جدید معمولا وقتی است که می شود یاد آوری کرد که روز شمار شوخی بردار نیست. شاید در کنار این تلنگر بشود هم گفت حالا که روز شمار زبان آدم سرش نمی شود. هرچه داد بزنیم وایسا، باید جواب وضعیتی که به وجو آمده را بدی، محل سگ هم نمی گذارد و آخر شب دستش را روی دکمه فشار می دهد و یک روز ما را به پایان و مرگ نزدیک می کند، بیایید لج کنید. هر چی او بی محلی می کند، شما از عمر لذت بیشتر ببرید. اول و اخر اتفاقات بیرونی که به لذت و رشد شما آسیب می زند. فرصت اینکه منتظر باشید تا همه چیز خوب باشد و یا خوب شود تا شما آرامش پیدا کنید و بعد زمان را استارت جدید کنید ندارید. اولا کی گفته چیزی فرق می کند؟ تازه فرق کند، کی گفته که به شکلی می شود که شما می خواهیدو لذت بیشتری می توانید داشته باشید؟ برای امیدوار بودن لازم نیست منتظر شرایط اجتماعی ماند. خودتان به تنهایی در این دنیا یک دنیایید.مراقب خودتان باید باشید. شاید عصیانی که دهه هفتادی ها دارند به خاطر ‌خستگی ازتغییراتی بود که انتظارش را می کشیدند و نمی شد. توصیه می کنم در سال نو، فکر کنید همه دنیا شما هستید. خودتان مراقب شادی و امید خودتان باشید. نبودید هم کسی غصه تان را نمی خورد. خودتان باز باید اخر سال غصه خودتان را بخورید. سال ۹۷ را واقعا برای خودتان مبارک کنید. لينك 2

	۱۴ اسفند ۱۳۹۶ سایه اش مستدام باد روز تولد سایه، همان هوشنگ ابتهاج شاعر بزرگ ایران بر اساس ارادت و رفاقت زنگ زدم تا ۹۰ سالگی اش را تبریک بگویم. آلمان بود ومجبور بودم تلفنی صحبت کنم.بیشتر از نیم ساعت صحبت کرد. می گفت دوران رضا شاه و شاه و جمهوری اسلامی را درک کرده است.پیرمردهای سرد وگرم چشیده روزگارامیدواری خاصی در وجودشان هست.خودش صحبت را به ادبیات وسیاست کشاند. من گوش می دادم و لذت می بردم.صحبت به مسلمانی ایرانی ها رسید. می گفت باید همه بفهمند به ایرانی ها نمی شود مسلمانی قاهرانه یاد داد. ایرانی در طول تاریخ مسلمانی شان خدارا قهار و لجباز نمی شناخته اند. خیلی ها را می شناسم که می نوشند آن چه را نباید - البته با تعبیر خودش این را می گفت - اما نمازشان را هم می خوانند. جامعه به خرافات دیگر اعتقادی ندارد اما هنوز هم عادت دارد وقتی توی تاریکی قرار می گیرد بسم الله می گویند. سخن به فردوسی کشید. در جریان همه چیز هم بود با این سن و سالش. گلایه می کرد چرا در تلویزیون ایران باید به شاهنامه اهانت شود و به آن اثر فاشیستی گفته شود. از غلط نویسی هم مثالها زد و گلایه داشت. به من می کفت در طول این سالهای عمرش خیلی پیشرفت فرهنگی در مردم شکل گرفته است. مثالش این بود که در محاوره های عادی مان از قدیم ندیم ها رسم بوده که می گفتیم چاکریم. بنده ایم. قربان شما و کلی شعر از حافظه معرکه اش با کلمات عبد وبنده خواند. اما اضافه کرد اینها فقط در لفظ است. زمانی واقعا در مشی آدم ها بوکه بنده دیگری باشند ولی دیگر کسی خودش را بنده و عبد دیگری نمی داند. لطافت ادبیات سر جای خودش. اما محتواها متفاوت شده است. در شعر ای نسیم سحری بندگی من برسان که فراموش مکن وقت دعای سحرم، همه اجزای بندگی ودعای سحرو بندگی در جامعه نیست اما شعرش هنوز زیباست. یادش از اتفاقاتی که برای صوفی ها افتاده بود افتاد. می گفت نباید وانت نیروی انتظامی از روی مردم رد می شد اما وقتی می شنوم اتوبوس هم از روی نیروی انتظامی رد شده شرمنده می شوم. در آخر هم می گفت اگر کسی عصای موسا هم داشت که با یک تکان جمهوری اسلامی را ازبین می برد، جلویش را به خاطر ایران می گرفتم تا مناطق مختلف ایران بار دیگر ازایران جدا نشود. نمی شود نیم ساعت حرف را در این چند کلمه نوشت اما در آخر گفتم خدا سایه ی سایه را بر این مرز وبوم نگه دارد که استوانه های ایران هستید. تولدش مبارک. لينك 2

	۲۵ بهمن ۱۳۹۶ ]چرا انقلاب اسلامی مظلوم است باور كنيد خود انقلاب مظلوم تر از همه چيز است. نميدانم اگر بگويم انقلاب اسلامي در سي ونهمين سالگردش بيش از هر صفت ديگري، صفت مظلوميت دارد، قبول مي كنيد يا نه؟ من بر اين باورم. با يكي دوتا دليل نه. با دلايل فراوان. از يكي دوجهت نه. از همه سو. اصل انقلاب عليه رژيم گذشته در سال ٥٧ يك نياز عمومي بود. اصلا يك خواست همگاني بود.  مگر مي شود يك ملت اشتباه كنند؟ حتي فرهيختگان و شاعران و داستان نويسان و قلم زنان كه حتي از سال دوم پس از انقلاب تا كنون مخالف تند انقلاب شدند هم در موقع بروز انقلاب براندازي عليه رژيم گذشته يك خط مخالفت ننوشتند. اين از اصل انقلاب . حوادث تاريخي را هم نمي شود خارج از ظرف زماني آن بررسي كرد. اما شايد كسي از آدمهايي را كه عمرشان به انقلاب قد مي دهد هم نشود پيدا كرد كه باور داشته باشند آن چه اتفاق افتاد و يا در حال اجراست، همان خواست ها و ارمانهايي است كه براي ان انقلاب كردند. اما چرا انقلاب مظلوم است. انقلاب مظلوم است چون در رسانه هاي رسمي فعلي به جاي آن كه به آرمانهاي مترقي انقلابيون اشاره شود، سعي مي كنند به خاطر تعريف از وضع موجود، اتفاقات فعلي را و سياست هاي موجود را اصل قرار دهند و با هزار وصله پينه بگويند در ابتداي انقلاب آرمانهاي مردم هم اين بوده است.  كاري كه نتيجه اش فقط قضاوت ناصحيح در مورد انقلاب ونسل انقلابگر مي شود. انقلاب مظلوم است چون مهربان ترين وكم قرباني ترين انقلاب جهاني بود. حتي به لشگر حكومت نظامي گل دادند. رهبرش تا اخر اجازه جدي جنگ مسلحانه مداد. اما از فرداي انقلاب هر خشونتي را بنام رفتار انقلابي معرفي كردند. انقلاب مظلوم است چون گمان مي كنند بايد عينا بر اصولي كه چهل سال پيش مترقي و مقبول همه جامعه ايراني بود پا فشاري كرد.  دليل اين را نسل جديد نمي فهمد.  خواست ها و آرمانهاي اوليه هم وقتي مقبول مي افتد كه با نيازها و واقعيت هاي جامعه انطباق داشته باشد.  مردم در دهه پنجاه به اين قناعت رسيده بودند كه انقلاب منافع مادي ومعنوي آنان را پاسخگو خواهد بود. شكل حفاظت از مناقع مادي ومعنوي هميشه متغير است. اگر اين تغيير اعمال نشود، منافع مردم و ارمان اوليه انقلاب اسلامي هم محو مي شود انقلاب مظلوم است چون داده هاي ارايه شده به نسل حاضر متناقض است. فضاي مونولوگ در سطح جهاني به ديالوگ تبديل شده. دهها مركز رسمي كه از بيتزالمال و پول ملت تغذيه مي سوند تا انقلاب و اسلام را معرفي كنند اصلا به ديالوگ باور ندارند و شايد اكثرا بلد نيستند ديالوگ كنند. چهل سال است با پول مردم بيانيه هاي غير قانع كننده منتشر مي كنند و اگر هم جامعه آن را نتواند بپذيرد، به وابستگي به بيگانه متهم مي كنند و خلاص و براي سالهاي بعدي هم تقاصاي بودجه جديد مي كنند تا همان بيانيه هاي قبلي را منتشر نمايند. انقلاب مظلوم كه در ايران ودر اين منطقه جغرافيايي انجام شده است. نقطه اي كه منافع  همه دنيا در اين نقطه از جهان به هم گره مي خورد. مهمترينش نفت است. هيح قدرتي نمي تولند از اين منطقه بگذرد. طمع هاي تاريخي قدرتمندان جهاني و مقاومت بعد انقلاب در براير آنها و البته متفاوت بودن و مقاوم بودن ايران در برابر قدرتهاي جهان، همه باعث شده تا در يك محاصره دشمني جهاني قرار بگيريم . و انقلاب مظلوم است چونن مردان ميان سال ابتداي انقلاب هنوز بر مراكز اصلي اجرايي و مديريتي كشور در سطوح مختلف تصميم گير هستند و سخن نسل معاصر را نمي فهمند.  لينك 2

	۱۷ بهمن ۱۳۹۶ حاکمیت ونسل جوان گرامر زبان مشترک بخوانند نسل جوان فعلی وتعریف های گوناگونی که از معضلات آنان ارایه می شود خود یکی از معضلات بزرگ فرهنگی اجتماعی شده است. شاید همه ادعا کنند آنان را می شناسند و برای مشکلات آنان از ظن خود نسخه ای می پیچند.اما در عدم کار آمدی این نسخه ها نیز کمتر تردید وجود دراد. قطعا ما دارای نسل جوان متفاوتی هستیم. و مهمتر اینکه در هر دهه ای چنان با دهه های قبلی تفاوت می کنند که تعریف شخصیت ومنش و رفتار و اخلاقیات و تمایلات دهه شصتی وهفتادی وهشتادی آن قدر زیاد است که برای معرفی هر نسلی از هر دهه ای باید شناسنامه جدا نوشت. اگر نظام حاکمیتی و یا حتی خانواده ها و اجبار های محیطی اصرار نداشتند که برای نسل جوان برنامه داشته باشند و آنان را در چارچوبهای خودشانی تعریف کنند، بهترین راه این بود که از همه خواسته شود که نسل جوان را به حال خود رها کنند، آنها با بلوغ حیرت برانگیزی که دارند برای زیستن خود راهکارهای مناسب با نیازهای خود را پیدا می کنند. همچنان که در موارد فراوانی بر خلاف خواست حاکمیت و حتی خانواده ها از لابلای ممنوعیت هامسیر متفاوتی را برای خود تعریف کرده اند و در آن مسیر طی طریق می کنند. نتیجه طبیعی این است که نسلها زبان یکدیگر را نمی فهمند. حرفهایی که بزرگتر ها به جوانان می گویند گویا با زبان غیر مادری مطرح می کنند که حتی گرامر آن را طرف مقابل نخوانده است. برعکس آن هم چنین است. جوانان بیشتر نمی توانند حرف بزرگتر ها را بفهمند. اما با توجه به اینکه بخواهیم یا نخواهیم نسل فعلی در میان حاکمیت و خانواده و نسل های بالاتر کسان زیادی هستند که دوست دارند برای نسل جوان برنامه داشته باشند و اثرات آن هم به جامعه و جوانان منتقل می شود، نکاتی که اصلی ترین زمینه های عدم فهم متقابل را ایجاد کرده است مطرح میکنم: نسل جوان فعلی نسل ارتباطات است. این جمله ممکن است تکراری باشد اما توجه به عمق مفهوم ارتباطاتی بودن این نسل خیلی مهم است. مفهوم ارتباطی بودن این است که جوان امروزی وقتی حداکثر از سالهای آخر دبستان تلفن هوشمند در دستانش هست می تواند مجازی به همه جا برود. از همه چیز مطلع باشد. مثل جوانان همه دنیا فکر کند. نیازهای مشابه پیدا کند. نیازهایی که نسل های میان سال فعلی اصلا در جوانی شان از آنها بی خبر بوده اند. من در این مقال فقط به حوزه فرهنگی توجه دارم. موسیقی، فیلم، هنر وهنرمندان مختلف برگزیده ذهنی جوان ایرانی دقیقا پیوندجدی با سایر جوانان دنیا دارد. همه مثل هم رشد فرهنگی می کنند. خواست ونیاز واحدی دارند. و این را به دلیل اینکه به تنهایی امکان ارتباط با همه دنیا را دارند، ممکن است جز به دوستان خود بروز ندهند و اطرافیان و برنامه ریزان فرهنگی که معمولا از نسلهای بزرگتر هستند اصلا آن را نفهمند.این همان گسل بزرگ بین نسلی است. شکی در این نیست که جوانان در هر شکلی نیاز به نجربه بزرگترها نیاز دارند. اما نسل بزرگتر باید بدانند که نمی توانند زندگی خود را به آنان تحمیل کنند. در این بین نقش حاکمیت مهمتر است. حکومت ادعای نظام دینی دارد. طبعا اصرار دارد که آمار خود از موفقیت نسل جوان را در میزان پای بندی به دین و اعتقادات دینی معرفی کنند. همچنان که بحث توجه به ارزشهای انقلابی و حکومتی هم یکی از آمارهای مورد علاقه حاکمیت است. در این مورد چند مهم وجود دارد. یکی اینکه معنای پایبندی های دینی به دلایل گوناگون با گذشته متفاوت شده است. دین یک ارزش اخلاقی است ونمی توان اخلاق را با اجبار وارد ذهن کرد. از تاسف بار ترین کارهای حاکمیتی در این مقوله تکیه مداوم به زور بوده است.در حالی که جامعه دینی با دل و اعتقاد می تواند دیندار و اخلاقی بماند. این تناقض و پارادوکس جوانانی را هم که دلیلی بر جدایی خود از دین و اخلاق نمی دیده اند، به عکس العمل می اندازد. نگاه بی اعتماد وبداخلاق به جامعه جوان بیشتر از اینکه به ضررجوانان باشد به ضرر حاکمیت است. ادبیات گفتگو هم خیلی مهم است.لحن مهربان رخت بر بسته. لحن قانع کننده مهمتر از آن است. شاید در دورانی می شد یک طرفه حرف زد. اما به دلایلی که گفته شد، دیگر نمی توان یکسویه حرف زد و بدون قانع کردن طرف مقابل توقع پذیرش داشت. این که بسیاری از جوانان به راحتی، حتی در موارد غیر واقعی تحت تاثیردیگران قرار می گیرند، به خاطر آن است که تلاش نمی شود اعتماد را در فهم و ادبیات رابطه با نسل متفاوت جوان ایرانی منتقل کرد. کمی دو طرفِ جوانی و حاکمیت باید گرامر های زبان یکدیگر را بخوانند. لينك 2

	۲۱ دی ۱۳۹۶ واقعیت تاریخی در مورد رفراندوم قانون اساسی در پی انتشار فیلمی از مجلس بازنگری قانون اساسی شبهات مختلفی در ذهن جامعه مطرح شد. برای توجه به برداشت واقعی از تاریخ در ذهن جامعه که متاسفانه حتی بزرگان تاریخ نگار هم دچار اشتباه تاریخی شده اند توضیحات صرفا تاریخی رادر مورد این مقطع برای اطلاع از واقعيت ارائه میکنم. این گزارش صرفا تاریخی است و به برداشتهای مختلف و دلیل انتشار آن فایل در این مقطع زمانی و تبعات مثبت ومنفی آن در این مقال توجهی نکرده ام. ماجرا از آن جا شروع می شود که در تاریخ4 اردیبهشت ۱۳۶۸ امام خمینی طی نامه ای به آیه الله خامنه ای که رییس جمهور بودند ابلاغ کردند که قانون اساسی دارای نواقصی است که صرفا در ۸ مورد،، افرادی که در همان نامه انتخاب کرده اند جلسه بگذارند و آن ۸ مورد را تغییر دهند و پس از آن چون قانون اساسی اولیه در رفراندوم وهمه پرسی تایید شده بود،، موارد تغییر یافته نیز در رفراندمی جدید به رای مردم گذاشته شود. متن نامه امام خمینی به این شرح است: بسم اللَّه الرحمن الرحیم. جناب حجت الاسلام آقاى خامنه‏اى ریاست محترم جمهورى اسلامى ایران- دامت افاضاته. از آنجا که پس از کسب ده سال تجربه عینى و عملى از اداره کشور، اکثر مسئولین و دست اندرکاران و کارشناسان نظام مقدس جمهورى اسلامى ایران بر این عقیده‏اند که قانون اساسى با اینکه داراى نقاط قوّت بسیار خوب و جاودانه است، داراى نقایص و اشکالاتى است که در تدوین و تصویب آن به علت جوّ ملتهب ابتداى پیروزى انقلاب و عدم شناخت دقیق معضلات اجرایى جامعه، کمتر به آن توجه شده است، ولى خوشبختانه مسئله تتمیم قانون اساسى پس از یکى- دو سال نیز مورد بحث محافل گوناگون بوده است و رفع نقایص آن یک ضرورت اجتناب ناپذیر جامعه اسلامى و انقلابى ماست و چه بسا تأخیر در آن موجب بروز آفات و عواقب تلخى براى کشور و انقلاب گردد. و من نیز بنا بر احساس تکلیف شرعى و ملى خود از مدتها قبل در فکر حل آن بوده‏ام که جنگ و مسائل دیگر مانع از انجام آن مى‏گردید .. اکنون که به یارى خداوند بزرگ و دعاى خیر حضرت بقیة اللَّه- روحى له الفداء- نظام اسلامى ایران راه سازندگى و رشد و تعالى همه جانبه خود را در پیش گرفته است، هیأتى را براى رسیدگى به این امر مهم تعیین نمودم که پس از بررسى و تدوین و تصویب موارد و اصولى که ذکر مى‏شود، تأیید آن را به آراى عمومى مردم شریف و عزیز ایران بگذارند. الف- حضرات حجج اسلام و المسلمین و آقایانى که براى این مهم در نظر گرفته‏ام:. 1- آقاى مشکینى 2- آقاى طاهرى خرم آبادى 3- آقاى مؤمن 4- آقاى هاشمى رفسنجانى 5- آقاى امینى 6- آقاى خامنه‏اى 7- آقاى موسوى (نخست وزیر) 8- آقاى حسن حبیبى 9- آقاى موسوى اردبیلى 10- آقاى موسوى خوئینى 11- آقاى محمدى گیلانى 12- آقاى خزعلى 13- آقاى یزدى 14- آقاى امامى کاشانى 15- آقاى جنتى 16- آقاى مهدوى کنى 17- آقاى آذرى قمى 18- آقاى توسلى 19- آقاى کروبى (1) 20- آقاى عبداللَّه نورى که آقایان محترم از مجلس خبرگان و قواى مقننه و اجراییه و قضاییه و مجمع تشخیص مصلحت و افراد دیگر و نیز پنج نفر از نمایندگان مجلس شوراى اسلامى به انتخاب مجلس انتخاب شده‏اند .. ب- محدوده مسائل مورد بحث:. 1- رهبرى 2- تمرکز در مدیریت قوه مجریه 3- تمرکز در مدیریت قوه قضاییه 4- تمرکز در مدیریت صدا و سیما به صورتى که قواى سه گانه در آن نظارت داشته باشند 5- تعداد نمایندگان مجلس شوراى اسلامى 6- مجمع تشخیص مصلحت براى حل معضلات نظام و مشورت رهبرى به صورتى که قدرتى در عرض قواى دیگر نباشد 7- راه بازنگرى به قانون اساسى 8- تغییرنام مجلس شوراى ملى به مجلس شوراى اسلامى. ج- مدت براى این کار حداکثر دو ماه است .. توفیق حضرات آقایان را از خداوند متعال خواستارم. والسلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته .. - 4/2/1368. /17 رمضان 1409. - روح اللَّه الموسوى الخمینى. در این نامه فرصت زمانی دوماهه برای این کار تعیین شده است.در این میان در تاریخ ۱۴ خرداد ۱۳۶۸ امام خمینی رحلت کردند. در بند اول که مربوط به رهبری است، در قانون اساسی قبلی رهبر باید از میان مراجع تقلید انتخاب می شد. آیه الله منتظری که مرجع تقلید بود در فروردین همان سال عزل شده بود. در بازنگری قانون اساسی همان جمع تصویب کردند که به جای اینکه رهبر از میان مراجع تقلید انتخاب شود، از میان فقهای آگاه به زمان انتخاب شود.بعد از فوت امام عملا قانون اساسی قبلی معلق شده بود. همان جمع چون در دستور کارشان تغییر رهبر از مرجع به فقیه قرار داشت، آیه الله خامنه ای را از میان فقها به صورت موقت انتخاب کردند تا تغییرات قانون اساسی انجام شود تا کشور بدون رهبر نماند . و بعد از رفراندوم عمومی به تغییرات قانون اساسی که اصل آن در دوازدهم آذر ۵۸در یک رفرانوم عمومی به رای گذاشته شده بوددوباره به رفراندوم عمومی گذاشته شود. به همین دلیل چند بار مرحوم رفسنجانی و بعضی از اعضای جلسه تاکید می کنند که این موقت بودن به اطلاع عموم نرسد تا بعد از رفراندوم از نظر حقوقی هم انتخاب رهبر از میان فقها شکل گیرد. این رفراندوم و همه پرسی قانون اساسی جدید در۶ مرداد ۱۳۶۸ به رای عمومی گذاشته شد ورفراندوم برگزار شد که با اکثریت آراء، از سوی مردم تایید شد. و دوباره در پس از رفراندوم آیه الله خامنه ای به رهبری دائمی انتخاب شد جدای ازاظهار نظرهای محتلف اطلاع از واقعیت تاریخی را حق نسل جوان میدانم. لينك 2

	۱۹ دی ۱۳۹۶ رابطه غبطه انگیز امام خمینی و هاشمی رفسنجانی همزمان با اولین سالگرد رحلت یار دیرین امام آیت الله هاشمی رفسنجانی، حجت الاسلام و المسلمین سید محمدعلی ابطحی در یادداشتی که در اختیار جماران قرار داد، نوشت: سالگرد آیت لله هاشمی رفسنجانی است.  آیت الله بی شک دارای ابعاد گوناگونی بود و هر فصل و بُعدی از زندگانیش را می توان و باید جدای از سایر فصول بررسی کرد.  تفاوت ماهوی فصل های زندگی هاشمی رفسنجانی نیز خود از دلایل دیگری است که هر مقطع آن را باید مستقلا بررسی کرد. زندگی سیاستمداری که هم قابل نقد است و هم قابل تقدیر و فصل های کاملا متفاوتی با هم دارد در یک نوشته قابل ارائه نیست.  متفاوت بودن رفتار آیت الله در شرایط گوناگون ، یکی از دلایلی است که در دوران مختلف خیل هواداران و یا مخالفانش سیّال بودند؛ گروهی که سینه چاک او بودند در دوران دیگری می توانستند مخالفان جدی او باشند. به عنوان نمونه دهه آخر عمر پر تلاش آیت الله که کاملا با دو دهه قبل او در سیاست و حاکمیت  متفاوت بود، به اعتقاد بسیاری از فرهیختگان طلایی ترین دوران زندگی او و نزدیکترین دورانش به بدنه جامعه بود.  اما بودند سینه چاکان آیت الله که در زمانی مخالفت با او را هم وزن مخالفت با ولی فقیه  و در نهایت  مخالفت با پیغمبر می دانستند، و همان ها  دهه آخر عمر او را نمی پسندند و به دنبال نپسندیدن این دهه، بدترین هجمات و اهانت ها را بر او روا داشتند و چون در بدنه قدرت حاکمیت هم بودند به حذف کلی او پرداختند تا جایی که نسل جوان کمتر او را در رسانه های رسمی دیده بودند. در میان این روحیات و سیاست های متفاوت، اصل ثابت زندگی سیاسی آیت الله از نوجوانی تا مرگ، حمایت و دلبستگی مداوم او به امام خمینی بود. این را دشمنان او هم پذیرفته بود؛ دلیل ثبات این اندیشه آیت الله این بود که برای ارادتش بهانه و توجیه نمی آورد؛ حتی خاندان امام خمینی هم بعد از رحلت امام مستظهر به آیه الله بودند. من یکبار در زندگی خدمت خانم امام رسیده ام و از نزدیک دیمشان؛ با همراهی دوست بزرگوارم، مرحوم محمدعلی صدوقی. نزدیک انتخابات سال ۸۴ بود. فضای خوبی برای آقای هاشمی در میان جمع زیادی نبود. آقای صدوقی پرسید شما در انتخابات به چه کسی رای می دهید؟ خانم امام با اشاره به خانه آیت الله هاشمی که در همسایگی شان بود کرد و گفت به آقای هاشمی؛ و اضافه کرد مگر می شود به نزدیکترین دوست آقا(امام) رأی نداد؟ نکته جالب ماجرا دو طرفه بودن این علاقه و ارتباط است. هر جا خاطره ای از ابتکارات سیاسی امام خمینی هست، هاشمی رفسنجانی یا بدون واسطه یا با واسطه رد پایی دارد. هاشمی تفاوتی که با اقران خودش داشت این بود که خودش هم باور داشت که مشاور امام خمینی است. ادبیاتی که در خاطراتش و در تاریخ بعد انقلاب و مکاتباتش با امام هست، همه نشان می دهد که حس مسئولیتی همراه با اعتماد به نفس در کنار امام خمینی داشته است.  از ابتدای انقلاب در کنار امام منزل گرفت. شب و نیمه شب هم نزدیک بود و می توانست نظراتش را با امام تبادل کند. حس کسانی که در دهه ۶۰ در بدنه سیاست بودند این بود که هاشمی رفسنجانی تنها کسی است که حتی وقتی فرزند امام، حاج احمد آقا نمی تواند به تفصیل در مورد یک موضوع با امام وارد گفتگو شود،  می تواند نظراتش را بی رودربایستی با امام در میان بگذارد و مورد عنایت ویژه امام قرار گیرد. به همین دلیل هم در مواردی که به هر دلیل از این قدرتش استفاده نمی کرد و یا دیدگاه هایش در امام موثر نمی افتاد، مورد غضب جمعی از داخلی ها قرار می گرفت.  درست کردن نظر امام و یا تخریب نظر امام به هر جمع و فردی اگرچه در نهایت با تصمیم خود امام بود اما در هر دوی آنها هاشمی رفسنجانی تاثیر غیر قابل انکاری داشت. از آن سو علاقه متفاوت امام به هاشمی رفسنجانی را از قبل پیروزی انقلاب تا آخرین روزهای حیات امام می توان رد یابی کرد. در اعتصاب شرکت نفتی ها در سال قبل پیروزی انقلاب هاشمی رفسنجانی به دستور امام جزو هیئت حل مشکل در کنار مرحوم مهندس بازرگان بود؛ روزی که حکم نخست وزیری بازرگان از سوی امام خمینی صادر شد، با زهم هاشمی آن را قرائت کرد؛ در جنگ  وقتی اختلافات بالا گرفته بود، امام هاشمی رفسنجانی را جانشین فرماندهی کل قوا کرد؛ وقتی هاشمی توسط گروه فرقان ترورناموفق شد، امام مضطربانه برای شفایش گوسفند نذر کرد. این علاقه دوسویه امام و هاشمی متمایز ترین وجهه شخصیت آیت الله در میان رهبران جمهوری اسلامی در بعد انقلاب بود. روح آن امام و مراد و این شاگرد ومشاور شاد باد!   لينك 2

	۲۹ آذر ۱۳۹۶ ما از رای به روحانی پشیمان نیستیم ولی… کمپین ما پشیمانیم که در مورد رای به آقای روحانی در فضای مجازی راه اندازی شده بازتاب گسترده ای پیدا کرده است. این پویش البته می تواند به عنوان جو گیری های رایج دنیای مجازی تلقی شود که در صد اعتماد به فضای مجازی را کاهش می دهد. در حوزه های غیر سیاسی هم شاهد این داغ شدن های موضوعات بوده ایم. درحوزه های فرهنگی وهنری این پدیده زیاد اتفاق افتاده است. اما وقتی اتفاقی با این وسعت در حوزه سیاست شکل می گیرد باید به آن توجه ویژه کرد.  نمی توان انکار کرد که می تواند پشت این اتفاقات اختلافات سیاسی و جناحی باشد. و یا بالاتر، رفتار هدایت شده باشد که بر روی گسل های سیاسی و اقتصادی سوار شود تا تزلزل های عمیق ایجاد کند، اما در این میان دولت و رییس جمهور باید دراین پدیده به نکات زیر توجه کنند.  ‌ ۱- اگرچه مشکلات اقتصادی ورکود جدی است اما طبعا جامعه در این مدت اندکِ پس از انتخابات با پدیده موثر ومهمی روبرو نشده و اتفاق جدید اقتصادی در زندگی اش حس نکرده است که منشا این موج مخالفت با روحانی باشد. اما صرف اینکه مردم با پدیده روحانی ای که شعارهای انتخابات را کم رنگ کرد و احتمالا برای آینده ای متفاوت از سایر روسای جمهور اصرار داشت به جامعه بفهماند که روحانی ایام انتخابات نیست، شوک لرز آوری ایجاد کرد که اعتماد به روحانی  را کاهش داد ۲ - بودجه  و گرایش های آن را عده ای عامل ررو آوری مثبت به این موج ضد روحانی می دانند. بودجه پیشنهادی قبل از تصویب و با تاکید بر روی مواردی مثل عوارض خروج که ادعا می شود حامی این موج است بیشتر به شوخی شبیه است.   ۳- شاید دنیای جدید ارتباطات و فضای مجازی پاشنه آشیل همه این اتفاقات است که دنیای متفاوتی را ایجاد کرده است. اگر این ابزار شناخته نشود و با همان سرعت توضیحات ارایه نشود جامعه زیر بار جو سنگین تبلیغاتی تحت تاثیر همه این داغ شدن ها قرار می گیرد. این فضا پاسخ می خواهد نه فحاشی به پویش و حامیان پویش ها. ۴- نبود سیستم تبلیغاتی پاسخگو در اطراف رییس جمهور نکته مهم داغ شدن این موج شد. از شروع به کارروحانی تا کنون دولت روحانی وشخص او در موضوع تبلیغات و حداقل سازماندهی تبلیغی و رسانه ای از دولت بسیار ضعیف بوده اند. در همین پویش یا کمپین جدید ما پشیمانیم کمترین عکس العمل و یا پاسخگویی از طرف دفتر رییس جمهور و یا سیستم عریض و طویل دولتی را شاهد بودیم. نکته قابل توجه تر این که توجه ندارند رسانه تغییر پیدا کرده است. اتکا به صدا وسیما و روزنامه ایران و خبرگزاری رسمی مشکلی را حل نمی کند.  این موج های قوی تبلیغاتی را هم آن رسانه ها نیافریدند. اعلیحضرتی رفتار کردن، غرور ، نشناختن رسانه های جدید ورفتارهای کمونیستی در پخش خبرهای کنترل شده دولتی اصلی ترین عامل ضعف تبلیغاتی دولتی هاست -۵ در این کابینه هم علیرغم وعده های رئیس جمهور، افراد همراه رئیس جمهور اندک است و کسانی که دغدغه شان آینده خودشان و باج دادن به مخالفان انتخاباتی رییس جمهور باشد فراوان. کسی که سینه سپر کند و از رئیس جمهور دفاع کند خیلی وجود ندارد. شاید روزهایی که دلسوزان اصلاح طلب و فعالان فرهنگی و هنری که در انتخابات تنها پشتیبانان دکتر روحانی بودند، بر گزینش اصلاح طلبانه تر کابینه اصرار می کردند، برای این بود ک هروحانی در کابینه به افرادی نیازمند است که به  جای انتخابات این روزها برای دفاع از دولتش پاشته گیوه را بالا بکشند. ۶ -ما از انتخاب روحانی پشیمان نیستیم. ما منتقد روحانی هستیم و خواهیم ماند. و موهبت انتقاد را از هیچ دولتی نباید دریغ کرد. کسانی هم که قبلا در عرصه مدیریتی بد ترین امتحان را داده اند از این موج انتقاد از روحانی نباید شاد باشند. تنها ایراد روحانی این است که گاهی مثل آنها رفتار می کند. لينك 2

	۳۰ مهر ۱۳۹۶ آقا زاده ای که هنوز آقا و الگو است نوشتن‌ در مورد آقازاده ای که خودش آقا بود خیلی سخت است. از سویی نمی شود هم در مورد او ننوشت زیرا که جامعه ما به شناختش احتیاج دارد و می تواند در جامعه فعلی الگو باشد و تاثیری بزرگ بر رفتار آقاها و آقازاده های فعلی داشته باشد. احتمالا اکثریت جامعه ایرانی نمی دانند که امام خمینی در زمانی که رهبر ایران نبود و مرجع تقلید بزرگ و مورد احترام بود و در نجف مستقر بود، فرزندش را از دست داد. حداقل جوانان که کمتر اطلاعات تاریخی انقلاب را دارند. آیه الله سیدمصطفی خمینی پسر بزرگ آیه الله خمینیِ آن روز بود. امام خمینی دو پسر داشتند. مرحوم مصطفی خمینی متولد ١٣٠٩ که در آبان ۱۳۵۶ در نجف در گذشت و مرحوم حاج سیداحمد آقا که همراه امام در بعد انقلاب بود و در سال ١٣٧٣ او هم درگذشت. امسال چهلمین سال وفات اوست. خدا رحمت واسعه اش را بر او نازل کند. به بهانه چهلمین سال، این یادداشت را نوشته ام. از چند جهت آیه الله مصطفی خمینی زندگی قابل توجهی داشت که برای چهل سال بعد از پر کشیدنش هم هنوز می شود به آن توجه کرد: ۱- آیه الله مصطفی خمینی همراه هوشمند امام در طول مبارزات از سال ۴۲ تا سال ۵۷ بود. این سیر آرام و دیدن اتفاقات گوناگون در کنار امام خمینی، پشتوانه قدرتمندی بود که در نجف جلو هیجانات افراطی را می گرفت و امام را در جایگاه مرجعیت مترقی نگه می داشت. این خصلت بعد انقلاب می توانست کمک بزرگی به جلوگیری از روند جوزدگی ها و احساس گرایی بعد انقلاب نماید. زیرا مصطفی فرزند امام بود و هیچیک ار هواداران امام خود را نه از نظر علمی و نه از نظر سیاسی برتر از او نمی دانستند و اعتماد امام را هم داشت. او تنها کسی بود که اگر بود در مسابقه مارکسیست زدگی نیروهای انقلاب و ورود روحانیون طرفدار امام به این مسابقه، می توانست آن را مهار کند و انقلاب را از آسیب های زیادی حفظ کند. همان نقشی که مرحوم آیه الله اشراقی و مرحوم مطهری هم در همان چارچوب بودند. این از مسایلی است که یک نکته از این معنا را فقط می شود اشاره کرد. ۲- مصطفی خمینی به فرزند آیه الله بودن بسنده نکرد. خودش به تحصیل پرداخت. تفسیر می-گفت. فقه می گفت. شاگردهای مستقل از پدر داشت. اینها در آقازادگان کم نظیر است. وقتی کسی خودش اهل سواد باشد، سابقه خانوادگی اش می تواند معنای عمیق در زندگی او داشته باشد. آیه الله حسن خمینی نیز یکی دیگر از نمونه های آقازادگانی است که در این خانواده خودش آقاست. اما آقازادگان بی پشتوانه علمی معمولا عرض خود می برند و زحمت حوزه ها و مردم می دارند. ۳ - من از کودکی همیشه یک ویژگی از حاج آقا مصطفی می شنیدم که ندیده و در سنین نوجوانی من را عاشقش کرده بود. دوستان و همسن هاشان و حتی مخالفانش می گفتند، مصطفی خمینی آدم طناز و شوخ مسلکی بود. این خصلت در خیلی از روحانیون سنتی وجود داشت. داستان های شیرینی از بزرگان روحانی در مورد رفتارهای طنازانه حاج آقا مصطفی می شنیدم. گعده های طولانی و شب نشینی های بامزه شان معروف بود. آن قدر فضایی که در شرایط این سالها از روحانیت در ذهن ها جای گرفته، ‌رسمی و دور از لطافت هست که شنیده های خودم از زندگی مرحوم حاج آقا مصطفی را هم نمی نویسم مبادا در این فضا خلاف شئون روحانیت تلقی شود. این شئون خودساخته تبدیل به یک دیوار بتونی بین مردم و روحانیت شده است. آیه الله مصطفی خمینی نمونه بارز یک روحانی سنتی بود که جزئی از زندگی مردم بود. این خصلت آقا مصطفا را نیاز امروز جامعه می دانم که بتوانند با بزرگان روحانیت شان زندگی کنند و فاصله زیاد کم شود. ۴- آیه الله مصطفی خمینی مرگ ناگهانی عجیبی داشت. در سال ۵۶ که تازه اعتراضات مردم علیه حکومت شاه آغاز شده بود، ایشان به طور ناگهانی در نجف فوت کرد. خیلی در ایران و عراق خبر مهمی بود. هم به خاطر فقدان خود آیه الله و هم به خاطر انتسابش به امام خمینی. نکته مهم سیاسی پر کشیدن حاج آقا مصطقی این بود که بهانه شد تا امام ممنوع التصویر داخل ایران در کوی و برزن مطرح شود و مورد خطاب قرار گیرد. مراجع بزرگ و روحانیون سرشناس که رژیم هم با خیلی از آنها رودربایستی داشت، پیام های تسلیتی به امام دادند. جلسات مهمی درتهران و شهرستان ها و خارج از کشور گرفته شد. سخنرانان ممنوع المنبر در این محافل منبر رفتند. فضایی داخل جریان مذهبی با محوریت امام خمینی به وجود آمد. یکی از منبرهای تاریخی را دکتر روحانی در مسجد ارک رفت. در آن منبر برای اولین بار از آیه الله خمینی، با عنوان امام خمینی یاد کرد. در یک تحلیل تاریخی فوت مرحوم مصطفی خمینی در آغاز مبارزه، امام را به صورت طبیعی در راس رهبری مبارزه قرار داد. امید می رود که راه بزرگان اصیل و قدیمی دین مدار به جای روش های غلط و اشتباه بنشیند. لينك 2