۰۴ آذر ۱۳۹۸
مسئولان دوران بحران را فراموش نکنند.
پس از حوادث تخریبی سال ۹۶، به هنگام شورشهای اجتماعی که منشا آن مسایل اقتصادی است، بدون توجه به وابستگی جناحی، هر مسئولی در کشور بر این نکته تاکید کرد که باید صدای مشکلات اقتصادی را شنید. مردم حق اعتراض آرام دارند.
حتی بخش هایی از حاکمیت سخن از ایجاد مراکزی برای اعلام اعتراض کردند.
همه و به خصوص مخالفان دولت بیشتر از بقیه سخن از این گفتند که مسئولان باید گوشی برای شنیدن اعتراضهای جاری و بر حق مردم داشته باشند.
حرمت گذاری به مردم که انقلاب ما بر آن پایه شکل گرفته بود، توصیه همگانی شد.
البته همزمان همه بر این نکته تاکید داشتند که آشوب وتخریب و حمله به افراد ومراکز بیت المال محکوم است. در این محکومیت هم کسی تردید نکرد و همه جریانها هم داستان بودند.
اما نگاهی به فراموشی پرونده سیاسی و اقتصادی مسئولین دربعد از ۹۶ می تواندزمینه اتفاقات شرارت بار سال ۹۸ را فراهم کند.
پس از آن همه همدلی با مردم در پی حوادث ۹۶، بعد از پایان بحران در بر همان پاشنه قبلی گشت.
مرکزی که بتواند محل نقد و سخن معترضانه باشد که اعتراض های مدنی را از خرابکاری های رایج جدا کند به وجود نیامد.
طرح مشخص و ملموسی از سوی بدنه دولت برای کم کردن بار زندگی سخت معیشتی دیده نشد.
اختلافات داخلی همچنان پر رنگ و پر خبر باقی ماند. اختلافاتی که هیچ نفعی برای مردم نداشت.
از نظر سیاسی و آزادیهای فردی و جمعی، تابلویی به نمایش در نیامد.
همه ادبیات دوران اتفاقات تلخ سال ۹۶ کم کم با فروکش کردن اغتشاشات و آشوبهای آن سال فراموش شد.
امسال که در یک حرکت غیر محترمانه با مردم، به صورت ناگهانی بنزین گران شد، بلافاصله شعارها و اعتراض ها تبدیل به اعتراض به مسایل غیر بنزینی شد. و تظاهرات اقتصادی تبدیل به تظاهرات ضد امنیتی و سیاسی شد.
این البته نه به سود مردم بود ونه به سود حاکمیت.
اما دوباره با یک اتفاق و اعتراض خشن دیگر، با زهمان ادبیات در رسانه ها شنیده شد. مسئولان پیشتاز تر از دیگران دوباره بر حق اعتراض مسالمت آمیز مردم تاکید داشتند.
واقعیت هم این است که وقتی تظاهرات جمعی از حوزه اقتصادی عبور می کند و امنیتی می شود، پاسخ های اقتصادی پاسخکو نیست.
چنان که اعلام پرداخت های مختلف که پس از حوادث اخیر به مردم داده شد، تاثیر مهمی نگذاشت.
اما شنیدن دوباره این ادبیات مردم محور و دفاع از حقوق پابرهنه ها و زیر خط فقری ها این بار، اثر کمتری از دفعه پیشین داشت، چرا که بعد از پایان بحران قبلی، شعارها هم فراموش شده بود.
همه دست اندرکاران گفته اند که خشونت و شرارت ۹۸ از ۹۶ بیشتر بوده است. یکی از دلایلش می تواند بی توجهی پسین به مسایلی که دوران بحران مطرح می شود، باشد.
طبیعی است که عوامل زیاد داخلی وخارجی در این بحران وسیع وخشن و فراگیر نقش داشته اند. و البته کاملا روشن بود که نظام قدرتمندی مثل جمهوری اسلامی با این حوادث از بین نمی رود.
اما به این نکته مسئولان توجه کنند که از فردای پایان بحران اجتماعی کار گروهی را بگذارند که سخنان ایام بحران مسئولان را در کانال اجرایی بیندازند. مرتب توجه آنان را به مسایل اقتصادی، آزادیهای مشرروع، حق اعتراض قانونی جلب کنندو بازخواست نمایند تا اعتماد اجتماعی جلب شود.
باید با بدنه اصلی مردم غریبه نبود و آنها را شریک حاکمیت کرد تا مرزشان با آشوبگران مشخص باشد.
