ایدز یک مرض شناخته‌شده‌ی جهانی است که راه‌های انتقال و جلوگیری از آن هم معلوم است. در ایران، متأسفانه از آنجا که گفتگو در مورد بخشی از زندگی طبیعی مثل روابط جنسی ممنوع تلقی می‌شده و یکی از عوامل انتقال ایدز روابط جنسی است، نسبت به آموزش‌های لازم و اعلام واقعی تعداد مبتلایان و راه‌های مبارزه با آن، یواشکی صحبت می‌شود. برای مریض، مخفی نگه‌داشتن مرض و یواشکی از مرض رنج بردن از اصل مرض دشوارتر است.
در شرایطی که این مرض در کشورمان در حال گسترش است، باید در یک حرکت تبلیغی گسترده به آگاهی‌بخشی عمومی اقدام کرد. در چند روز گذشته در بسیاری از وبلاگ‌های فارسی این کار انجام شده بود. تریبون فمینیستی مبتکر آن بود. این حرکت درخور تقدیر است، ولی کافی نیست. دستگاه‌های تبلیغاتی و درمانی رسمی و دولتی باید بیشتر و علنی‌تر به این موضوع بپردازند. روزنامه‌ها، نمازجمعه‌ها، وبلاگ‌ها باید مرتب به این موضوع بپردازند و راه‌های پیشگیری و نیز کمک به آسیب‌دیدگان را اعلام نمایند.
دیشب در تلویزیون کودکی را با صورت شطرنجی‌شده نشان می‌داد که در اثر ابتلای پدر و مادر، با این مرض متولد شده بود. حرف دردناک‌تر از مرضش این بود که همه از من فرار می‌کنند و بیمارستان‌ها به خدمات درمانی اقدام نمی‌کنند. دل هر بیننده‌ای از این مصاحبه کباب می‌شد. ایدز را به‌عنوان یک واقعیت در همه جوامع به رسمیت شناخته‌اند و اتفاقاً از مریضی‌هایی است که هرچه کمتر در مورد آن صحبت شود و در هاله‌ی یواشکی بودن بماند، بیشتر گسترش می‌یابد.
وظیفه‌ی انسانی همه‌ی ماست که جامعه را آگاه کنیم و راه‌های پیشگیری و درمان نسبی آن را مطرح نماییم و آشکارا با مردم در مورد آن سخن بگوییم و مبتلایان را از رنج مضاعف نجات بخشیم. مبارزه با ایدز یواشکی به نتیجه نمی‌رسد.
