ر هفته گذشته، به دعوت کلیسای انگلیکن با هیأتی به لندن رفته بودیم. طبق یک قرار قبلی، این کلیسا و مؤسسه گفتگوی ادیان ما و کلیسای لوتری آلمان قرار است بهطور متناوب در مسئله تخصصی گفتگوی ادیان مذاکره کنند. همسرم که از مدیران مؤسسه در ایران است نیز دعوت شده بود. در این سفر چهار روزه، از ۹ صبح تا ۹ شب یک نفس در جلسات بودیم. یک روز هم محل جلسه را در کلیسای Ethelburga’s Centre گذاشته بودند و سخنران آن جلسه من بودم. این کلیسا، چون در میدان اصلی شهر قرار داشته و هفتصد سال سابقه دارد، توسط ارتش جداییطلب ایرلند در سال ۱۹۹۳ منفجر شده و نابود گشته بود. در بازسازی دوباره این مرکز، آن را به «محل صلح و گفتگو» نامگذاری کردهاند. عربستان سعودی در کنار کلیسا در حال ساخت چادری است که برای نماز و مراسم اسلامی باشد. مدیریت این مرکز ماهانه بروشوری از برنامههایشان منتشر میکنند و قبلاً در اختیار خیلی از اهالی فکر و فرهنگ لندن برای شرکت در جلسات قرار میدهند. در بروشور اکتبر–دسامبر آن مؤسسه، سخنرانی من هم اعلام شده بود. شخصیتهای فرهنگی مهمی آمده بودند. در مورد گفتگو، دین و تمدن و رابطهی آنها با نیاز بشر امروز به این مسائل، مقالهای نوشته بودم که آن را بحث کردم و دوست بزرگوارم، آقای دکتر اکرمی که خود از اساتید فلسفه و کلام است، با تواضع قبول کرد که کار ترجمه را انجام دهد.
با توجه به اینکه این بخش از برنامه توسط آن مرکز اعلام شده بود، خبر جلسه نیز توسط ایرنا پوشش داده شد. طبیعی است بحثهای گفتگوی دینی را باید در فضای تخصصی انجام داد، ولی این مرکز که در قلب انگلیس توسط جمعی از افراد و بدون وابستگی به دولت تأسیس شده و در پی رشد معنویت است، کار جالبی انجام داده بود. رئیس این مؤسسه در گزارشی که ارائه میکرد گفت: در همین ماه رمضان امسال، این مؤسسه با ۸۰۰ مدیر شرکتهای بزرگ مکاتبه و مذاکره کرده و خصوصیات روزه در ماه رمضان را به آنها گوشزد کرده و از آنها خواسته در این یک ماه، مراعات کارمندان و کارگران مسلمان را بکنند و حتماً وقتی برای افطار یا سحری آنان در نظر بگیرند.
واقعیت این است که علیرغم همهی خشونتها، چه آنها که در قالب رفتارهای تروریستی انجام میشود و چه آنها که در قالب اشغال کشورها، باز هم نیاز به معنویت یک نیاز جدی دنیای امروز است که همهی دلسوزان صلح و نجات بشریت به آن باور دارند.
